Uwarunkowania prawne

Podstawą do nawiązywania współpracy w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego jest ustawa z 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym (Dz. U. Nr 19, poz. 100, ze zm.) oraz ustawa z 9 stycznia 2009 r. o koncesji na roboty budowlane lub usługi (Dz. U. Nr 19, poz. 101, ze zm.). Dodatkowo, omawiając przedmiotowe zagadnienia nie należy zapominać o ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. 2009 nr 157 poz. 1240 ze zm.) oraz ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. 2004 nr 19 poz. 177  ze zm.). Ustawa koncesyjna służy niekiedy do wyboru partnera prywatnego zgodnie z modelem określonym w ustawie o ppp a niekiedy stosowana może być samodzielnie, reguluje bowiem procedurę wyporu partnera/koncesjonariusza, który w ramach swojego wynagrodzenia ryzykuje uzyskanie opłat ze źródeł innych niż płatności z budżetu publicznego (mają one w tym modelu mniejsze znaczenie). W połowie marca 2015 r. w życie weszło Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 11 lutego 2015 r. w sprawie rodzajów ryzyka oraz czynników uwzględnianych przy ich ocenie, wydane na podstawie art. 18a ustawy o ppp.

Zasadniczo, z punktu widzenia zadań i formy wynagrodzenia strony prywatnej można  wyróżnić, tzw. „model koncesyjny”, którego istota polega na tym, że partner prywatny inwestuje w dane przedsięwzięcie, a następnie eksploatuje infrastrukturę świadcząc odpłatnie usługi we własnym imieniu i na własne ryzyko. Drugim rozwiązaniem jest model „ppp z opłatą za dostępność”,  którym całość wynagrodzenia strony prywatnej pochodzi z budżetu publicznego i wypłacane jest „na raty” stosownie do utrzymania właściwego, określonego w umowie standardu usług świadczonych obywatelom czy wymaganego stanu infrastruktury zaangażowanej w ppp. Istnieje oczywiście całą gama rozwiązań pośrednich, stosownie do potrzeb projektu i wyniku postępowania przetargowego.